خو مرد حسابی، خو تُرُش سهار، خودم همین دیروز شنیدم داشتی رسماَ از همین پسرهای دخترنما خواستگاری می کردی. می گفتی که می تونی همه جوره اونو تامین کنی. پ بابا بزرگ من بود که لحن مهربانانه برداشته بود و به اونا قول خرید طلا و جواهر می داد؟     

خودش اصن حال نداره سر به سر پسرا بذاره. فقط دختر. اولاش که کم تجربه تر بود یه 40 تا 50 تومنی شارژ ازش کشیده بودن نامردا، ولی کم کم حساب کار دستش اومد و دیگه شارژ نمی فرستاد. تازگیا حتی یاد گرفته شارژ هم می گیره از ملت، جسد.

فارسی صحبت کردن جوونای ما را دیده ای؟ پچ پچ. یعنه لینگار، می شنوی حالت تهوع می گیری. نه قواعد نگارشی، نه کاربرد درست کلمات، اینا هیچ، حسبی الله به لهجه. همین قنبر ما حتی محلی صحبت کردنش هم کج و کوله است و سر و ته جمله هاش معلوم نیست. با لهجه ای به شدت نابود، به دختره پشت گوشی (یا شایدم پسره) می گفت: مگه من به تو نگفته بودم که دیگه به من زنگ نزنی مادر فلان شده... خودش پیش خودش فکر می کرد که الله اکبر که چه لهجه تهرونی قشنگی داره. اصن از بچه های جردن تشریف داره. نگو که لهجه اش هر خر لنگی را به چمک وا می داشت. معلوم شد دختره از همون موارده و ول کنش هم نیست. یک هفته تمام از قنبر فوش شنید تا آخرش ولش کرد کَنه. همین که اون دختره، بین این همه آدم، قنبر رو انتخاب کرده بود کافیه که بفهمیم چقدر وضعش خراب و له بوده. طرفها هم مث قنبرن. بیکار. چه کنم چه نکنم... زنگ به این و اون و سر به سر ملت، تا اموراتشان و وقتشان به بطالت بگذره و ادامۀ زندگی چیزی شان زجرآور نباشه مثلاً.

این داش قنبر ما یه نمونه از هزاران نمونه است. افتاده روی ریل. توی گرداب. ازش بیرون بیاد؟ مگه می تونه؟ دست خودش نیست. این کارو نکنه چکار کنه؟ کار هست؟ کسی بهش زن میده؟ نه. فعلاً تنها گزینۀ موجود همینه تا ببینیم چی پیش میاد. ازش می پرسی برنامه ات چیه؟ میگه نمی دونم. فعلاً برم ببینم چی پیش میاد. یعنه این برنامه ریزی مدرنش داغونم کرده ها.

بین مخاطبای او هم، مث مخاطبای هر کسی مواردی وجود داره که همش خنده های شُل مُلکی می زنن. یعنه تو یه اُف بگو کافیه. دختره روده بر شده از خنده. هر کسی با اینا هم صحبت بشه ناخودآگاه همون حس و حالت رو پیدا می کنه. قنبرک هم مدتی بود، نه که قبلا خیلی سفت باشه ها، شُل شده بود. یعنه وَحلِل به لُک. قنبرو میگه اینجا هوا خیلی گرمه... واکنش دختره چی باشه خوبه؟ یَک دِ فِ چی سهار خُرک، انگار خنده دار ترین مطلبی که توی طول دوران عمر منحوسش وجود داشته به گوشش خورده. داشت از خنده ریسه می رفت. (البته من هنوز نمی دونم ریسه رفتن یعنی چه). خو مث آدم چرت و پرتهای خودتو بگو. چه مرگته همش هر هر و کر کر می خندی؟ مثلا خیلی خوش خنده ای باحال؟ خیلی شوخی گوجه؟ یا میخای با همین خنده مصنوعی به مخاطبت القا کنی که خیلی دیگه باحالی کشک بادمجون؟ درسته خنده بر هر درد بی درمان دواست، ولی این خنده های بیضوی، خودش سراپا مرض عنگه.

 دیدی عده ای یه جور خاص و حال به هم زن می خندن؟ مثلاً وسط خنده یهو با گلو و با صداشون ترمز می کشند، انگار دارن کَر می کشن کصافطا. این ترمز وسط خنده، اونم وقتی که لنت ترمزشون کهنه شده و کلا سیف کرده، صدایی بی نهایت مزخف ایجاد میشه. معروفه به خنده فَهَدی. چون فهدو در این زمینه سرآمد خاص و عامه. قنبرو هم یه مدت به همین خنده ها مبتلا شده بود. که زی نفس هم شَکَ. دختره بهش می گفت: وااای امروز دوشنبه است نه؟ وُ خنده برو واگَری سه ساعت. کاش لاأقل جک گفته بود بعد می خندید. اِگَم وُ کُلُفت... قنبرو اگه: ساکت بش دوستی اُمهَه. آلا چه اکُنی بِی؟ حقش نیست بزنیش تا سر حد گیجی مردگی؟

حیف که خودی الان فهرمان داستان ماست. در آینده به شاهکارهای قنبر بیشتر از اینها خواهیم پرداخت، گهگاه از زبان نحس خودش. فعلا بای.